เจอคุณหมอครั้งแรก

หลังจากนั้นประมาณ 3-4 วัน พ่อก็พาเราไปหาหมอที่คลินิกแห่งหนึ่ง
ตอนแรกที่ไปถึงหน้าคลินิก เราก็ดูชื่อหมอแล้วก็ดูว่าหมอจบเฉพาะทางด้านไหนมา
ปรากฏว่าคุณหมอจบด้าน "จิตเวชศาสตร์" มาโดยตรงเลย
เราเลยเบาใจไปหน่อยนึงว่าอย่างน้อยคุณหมอที่เรามาเจอก็เป็นคุณหมอที่เชี่ยวชาญเรื่องนี้โดยตรง








ตอนทำบัตรคนไข้นี่ยอมรับว่าเครียดนะ ไม่ได้นึกมาก่อนว่าจะต้องตอบคำถามว่ายังไงบ้าง
พอพี่ที่อยู่ที่ counter ก็ถามว่าทำไมถึงมาหาหมอ เราก็เลยบอกว่า ช่วงนี้นอนไม่หลับ ค่อนข้างเครียด
แล้วหลังจากนั้นก็ไปนั่งรอเข้าพบคุณหมอ



ตอนเข้าไปเจอคุณหมอ เราก็ดึงมือพ่อเราเข้าไปด้วยนะ
คุณหมอเป็นผู้ชายอายุประมาณสี่สิบกว่าๆ ท่าทางใจดีมาก
พอคุณหมอถามว่าเป็นอะไร เราก็บอกไปตรงๆเลยว่า เราสงสัยว่าตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้า ตรงประเด็นมากจนทั้งพ่อทั้งคุณหมอตกใจ
แล้วคุณหมอก็ถามว่าทำไม ก็เลยเล่าอาการให้ฟัง คุยกันพักนึง พอคุณหมอรู้ว่าเราเรียนอยู่ไกลบ้านคุณหมอก็ตกใจนะ อยากให้เรากลับมาเรียนใกล้ๆ มั้ง -_-;;  แต่เราก็ไม่ยอม






เราจำรายละเอียดตอนเจอคุณหมอครั้งแรกไม่ค่อยได้แล้ว แต่คุณหมอใจดีมากเหมือนอิมเมจเลย :)
คุณหมอบอกว่า เราโชคดีที่สังเกตตัวเองได้ แล้วก็รีบพาตัวเองมาหาหมอ ก่อนที่อะไรมันจะสายไป
สิ่งที่เราจำติดใจจนถึงวันนี้เลยคือ ตอนที่คุณหมอให้กำลังใจเรา แล้วก็บอกว่าเราต้องเข้มแข็ง เพราะว่าเรามีโอกาสหาย ขอแค่ให้พยายามสู้ไปด้วยกัน เราร้องไห้เลย

เราเพิ่งมานึกได้ทีหลังนะว่าคุณหมอไม่ได้พูดยืนยันฟันธงว่าเราป่วยเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่า



ครั้งแรกไปเจอคุณหมอก็ได้ยากินสองตัว เป็นยาปรับอารมณ์ อีกตัวนึงเราลืมไปแล้ว แล้วก็มียานอนหลับด้วย คุณหมอบอกว่าถ้าเราหลับนอนเองได้ก็อยากให้พยายาม แต่ถ้าไม่ไหวจริงๆ ถึงจะกินยา (คุณหมอทุกคนพูดแบบนี้หมดเลยนะคะเรื่องยานอนหลับ)







แล้วคุณหมอก็นัดเราอีกครั้งอีก 10 วันข้างหน้า