มาเขียนบล็อกนี้ก็เพราะได้คุยกับคุณ @depme แล้วก็ได้คำเสนอมาว่าควรจะเขียนบล็อกเพื่อแบ่งปันประสบการณ์ของผู้ป่วย Bipolar Disorder เราเองไม่ได้เป็นผู้เชี่ยวชาญอะไรทางด้านจิตเวชศาสตรนะคะ ก็ได้แต่หวังว่าบล็อกและเรื่องราวของเราอาจจะช่วยผู้ป่วย หรือสงสัยว่าจะป่วยและอยากได้กำลังใจบ้างก็เท่านั้นค่ะ
การยอมรับว่าตัวเองเป็นผู้ป่วยจิตเวชนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลยนะ
แล้วทำไมจู่ๆ เราถึงตั้งคำถามกับตัวเองว่าเราอาจจะมีอาการผิดปกติล่ะ?
เราเริ่มสังเกตอาการของตัวเองอย่างจริงๆ จังๆ ก็เมื่อช่วงเดือนมีนาคมปีที่แล้ว (2554) เป็นช่วงปิดเทอมที่เราต้องกลับบ้านที่ต่างจังหวัด
เราเพิ่งเลิกคุยกับคนที่คุยกันมาหลายเดือนไป
ช่วงนั้นเรามีปัญหาเรื่องการกินการนอนมากๆ ด้วย
คือ เบื่ออาหาร ทานได้น้อยมาก
ตอนนอนก็นอนหลับไม่สนิท หลับๆ ตื่นๆ อยู่ตลอด ตื่นมาก็เพลีย ไม่มีแรง
แต่อารมณ์เปลี่ยนแบบเหวี่ยงขึ้นลงรุนแรงมาก พอดีก็ดีใจจนหาย
กลายเป็นคนเฮฮาคุยเก่ง ใช้เงินเก่ง (จนควบคุมตัวเองไม่ได้)
แต่พอร้ายนี่ก็จัดว่าไม่มีใครเข้าหน้าติดเลยแม้แต่คนเดียว
เราทะเลาะกับทุกคนในบ้าน น้อยใจแล้วก็คิดว่าไม่มีใครเข้าใจสิ่งที่เราคิดเลย
ปกติเราเป็นคนที่ชอบเก็บตัว ไม่ชอบออกไปไหน ยิ่งที่ที่มีคนเยอะๆ นี่ขอลา
ชอบใช้เวลาอยู่ในห้อง นอนฟังเพลง อ่านหนังสือเงียบๆ คนเดียวมากกว่า
ช่วงนั้นก็อยู่ในห้องนอนทั้งวันเพราะคิดว่าออกมาข้างนอกก็คุยกับใครไม่ได้
เรามักจะคิดว่าเราไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมต้องมีแต่คนเข้าใจเราผิด
เราเลยเลือกที่จะไม่คุยกับใครเลย เพราะทุกครั้งที่เริ่มต้นคุยกับใคร
ถ้าไม่จบลงด้วยการทะเลาะ ก็จะจบด้วยการที่เราต้องเดินเข้ามาร้องไห้ในห้องคนเดียว
อีกอย่าง พอนึกถึงเรื่องคนคนนั้นมันก็อึดอัดใจไม่ใช่น้อย
บางทีก็อยากเล่าให้แม่ฟังบ้าง แต่ก็เลือกที่จะเก็บเอาไว้ดีกว่า
แล้วทำไมถึงตั้งข้อสงสัยว่าจะเป็น Bipolar ล่ะ?
ตอนแรกก็ไม่ได้สงสัยว่าตัวแรกจะเป็นไบโพล่าร์หรอก
แต่หลังๆ มาชักจะรู้สึกว่าตัวเองเบื่อโลก เบื่อทุกอย่าง
อะไรที่เคยทำแล้วมีความสุุขก็ทำไม่ได้ พยายามหลบหน้าเพื่อนทุกคน
อ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง จนกลัวว่า ถ้ายังเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนถึงเปิดเทอมแล้วจะเป็นยังไงต่อ
พอคิดอะไรไม่ออก ทำอะไรไม่ได้ก็ได้แต่โทษตัวเอง
นั่งร้องไห้ทั้งวันจนรู้สึกว่าตัวเองจะยิ้มไม่ได้ หัวเราะไม่ได้อีกต่อไปแล้ว
แล้วจู่ๆ ก็คิดขึ้นมาว่า หรือเราจะเป็นโรคซึมเศร้า?
คิดได้แบบนั้นก็รีบเปิดอินเตอร์เน็ต เสิร์ชหาข้อมูลเกี่ยวกับอาการ รายละเอียดต่างๆ
จริงๆ แล้วนี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่เราสงสัยว่าตัวเองจะป่วยเป็นโรคซึมเศร้า
ก่อนหน้านั้น เคยรู้สึกครั้งนึงช่วงปิดเทอมก่อนขึ้น ม.6
แต่ก็คิดว่าเราคงเครียดกับการหนังสือเพื่อเตรียมสอบแอดมิชชั่นมากกว่า ก็เลยไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก
พอเริ่มหาข้อมูลจนเกือบจะแน่ใจแล้ว เราก็ย้ำตัวเองอีกทีด้วยการเข้าไปในเว็บไซต์ของกรมสุขภาพจิต แล้วลองทำแบบประเมินต่างๆ ซึ่งผลก็ออกมาว่า เรามีความเสี่ยงเป็นโรคซึมเศร้า ควรไปพบจิตแพทย์ ตอนนั้นเราก็ไม่รู้จะทำยังไง ไม่กล้าบอกพ่อกับแม่ด้วย เลยคิดว่า ตนต้องเป็นที่พึ่งแห่งตนสิ
แล้วเราก็เริ่มค้นหาคลินิกจิตแพทย์ที่อยู่ใกล้ที่สุด อีกอย่างที่ตัดสินใจไม่บอกใครเลยกะว่าจะแอบไปหาหมอคนเดียว เพราะคิดแค่ว่าไม่มีใครเข้าใจเราหรอก เผลอๆ จะคิดว่าเราเป็นบ้าแล้วส่งเราไปรักษาที่อื่นแล้วจะไม่ได้เรียนต่อรึเปล่า (ฟังดูเว่อร์นะ แต่ตอนนั้นคิดแบบนี้จริงๆ...)
แต่สุดท้ายแล้วเราก็ยอมแพ้
เราต้องการความช่วยเหลือจากใครสักคน เลยรวบรวมข้อมูลทั้งหมดที่หาได้แล้วลงไปคุยกับพ่อ ซึ่งดูจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดแล้ว
พ่อรับปากว่าจะพาเราไปเจอคุณหมอ ตอนนั้นด้วยความกลัว เราเลยบอกพ่อว่าห้ามบอกเรื่องนี้กับใคร โดยเฉพาะแม่
แล้วเราก็ตั้งหน้าตั้งตารอวันที่จะไปพบคุณหมอ...
